Prolog

-Emmo, proszę zostań.
-Nie mamo. To nie ma sensu.- odpowiedziałam drżącym głosem w stronę mojej rodzicielki.
-On naprawdę nie chciał.
-W tym rzecz, że chciał. Chyba nigdy nie zrozumiem jego nienawiści do mnie.- odparłam znużona, przerywając pakowanie walizki i siadając na łóżku. Miałam dość całej tej chorej relacji z ojcem.
-On cię kocha- szepnęła cicho matka Emmy.
-Nie kłam. Obie wiemy, że ojciec zawsze mnie nienawidził. Byłam, jestem i zawsze będę dla niego nikim.
-Ale...
-Nie ma żadnego ale, mamo. Kocham cię, jednak nie mogę tu dłużej mieszkać. Nie po tym, co mi zrobił.- odpowiedziałam wstając  łóżka i udając się do łazienki po swoje rzeczy.
-Zostań chociaż do końca wakacji. Nie masz przecież gdzie mieszkać.
-Nie zostanę. Na razie będę mieszkać u Izy a za dwa tygodnie wyjeżdżam do Insbrucka.
-Nie możesz do niego jechać- krzyknęła Elżbieta, moja matka.
-Dlaczego? Co się stało, że tak go nienawidzisz? Przecież należy do naszej rodziny.
-Nie pytaj, nie powiem ci. Proszę jedź gdzie chcesz, byle nie do niego.
-Niestety za późno. Podjęłam już decyzję, poza tym mam już tam załatwioną pracę.- odpowiedziałam rozglądając się czy spakowałam wszystko. Wzięłam torbę podróżną i dwie walizki do ręki. Pożegnałam się z płaczącą rodzicielką i wyszłam cicho zamykając za sobą drzwi. Stanęłam chwilę na tarasie, ostatni raz podziwiając widok na moje ukochane góry. Westchnęłam, ocierając samotną łzę spływającą po moim policzku.
-Dam radę...- szepnęłam i wsiadłam do czekającej na mnie taksówki.






                                            ***********************************

Witajcie....

Oto i prolog.

Mam nadzieję, że Was zainteresowałam.

Miło mi będzie gdybyście pozostawili po sobie jakiś ślad w postaci komentarza :-)

Rozdziały będą się ukazywać raz na tydzień.

Pozdrawiam :-)